dit gedicht

het is een beetje zoals
een kap over je hoofd trekken
en de ogen sluiten,
maar dan met woorden.

laat ons nu maar even niets
doen, laat er even niets
meer gebeuren in dit gedicht.

en dan is dit misschien
het moment om een punt te
zetten achter elke klank

en zo te luisteren naar gerommel
van eigen ingewanden, geklop van
aders en ruisen van adem.

wij zijn een eindig bedrijf
in een eeuwenoud theater,
en tegelijk zijn we spreken
over doorleven, over geen

volstrekte stilte als het
zwijgen is aangebroken.



This poem could perhaps be like
pulling a hood over your head
and closing your eyes,
but then using words.

Just let us do nothing for a while,
let, just for a moment, nothing
happen anymore in this poem.

And then, this may be
the moment to put a stop
behind every sound

to listen to the rumble
of our own intestines, the beating
of veins and the rustling of breath.

We are a finite act
in a centuries-old theatre,
and at the same time we are talk
about continuance, about no

absolute silence when silence
is dawned upon us.