keverdromen

dit is geen oceaantrog waarvan de diepte niet gekend is. er is geen geheim luik waarachter haaien ongeduldig kwispelen. ik ben hier ook niet alleen, met z'n zessen zwemmen we baantjes en ik spartel achteraan, laat me glijden in hun stroom. met grote halen sla ik met mijn armen vooruit. ik tel ze en kom uit op vijftien. het lijken wel woorden in een gedicht, het lijken wel scènes uit een vreemde film. nochtans tuimel ik keer op keer en begin ik vol goede moed aan een nieuwe reeks van grote halen.

er hangen nog geen gordijnen, dus de straatlampen schijnen ongegeneerd de kamer in. ik rol me van de versleten matras op de vloer, op de vloer. naakt sta ik in de deuropening en kijk naar wat het licht aanricht met de borsten, de schouders en het gezicht van de vrouw die half in de lakens verwikkeld ligt. op koude wankelvoeten haast ik me naar beneden. eenmaal ik zit, (en niet sta, wegens te dronken van slaap, wijn en haar lichaam,) laat ik alles stromen. ik staar naar de spiegel voor me zoals even daarna naar het plafond. de vrouw nestelt zich tegen me aan en het lijkt alsof alles over mij heen blijft komen, behalve de slaap en de duizend dromen.