keverdromen

met veel misbaar het kippenhok uitgemest en schoongebezemd. langs het hofpad telkens neergehurkt en onkruid uitgewied. een deur geschilderd met een witte grond- laag, morgen moet de eerste kleur erop. het gaat allemaal nogal traag en ik weet niet wanneer ik weer meespreek in het verhaal. toch fluit ik meer dan de helft van de tijd, sta ik stil en kijk naar boven als de zon op mijn gezicht schijnt. with a lot of clamour I mucked out the chicken coop and broomed it clean. I kneeled time after time on the garden path to upweed the weeds. I painted a door with a white primer, tomorrow the first colour will have to be applied. it goes quite slowly, all this, and I don’t know when I am having my say again in the story. yet, I whistle more than half of the time, I stand still and look up when sunbeams shine on my face.

het bladerdak van de grote eiken spiegelt in groen en nog groener achter het gras en het kleinste begin van bloemenweide op het einde van wat ik mijn stuk mag noemen. het uitzicht vanuit het raam is langzaam dicht en dichter gegroeid tot een vergezicht van meer en meerdere impressies. zo vol is het, zo vol van vogels en van vlinders, bijen en hommels, van zon en van meer nog, nog meer, dat ik het niet meer kan aanzien, en het voor bekeken moet bezien. the dense foliage of the grand oaks flashes in green and still greener behind the grass and the smallest start of a sea of flowers at the end of what I can call my lot. the view from the window has slowly grown tight and tighter into a scape of impressions and even more impressions. it is so filled, so filled with birds and butterflies, bees and bumblebees, with sun and even more, more still, that I cannot bear watching it any more and have to consider it being seen.