keverdromen

Ik had er eigenlijk niet al te veel tijd voor, maar voor sommige dingen moet je nu eenmaal tijd maken. Een flinke wandeltocht op een godvergeten zondagochtend lijkt misschien niet zo aantrekkelijk, maar het is dat wel. Dat ligt natuurlijk aan het gezelschap van collega's en leerlingen, die samen één doel voor ogen hebben, namelijk in mei naar Scherpenheuvel wandelen en die daarvoor best moeten oefenen. 54 km haspel je immers niet zomaar na elkaar af, dat is een heel eind. De tocht van vandaag was nog maar de helft van wat er ons die dag te wachten staat. Al bij al viel het nog mee, meer dan wat last van een klein blaartje op mijn rechter kleine teen en een wat zeurende rechterlies (alles rechts, zou dat mijn onderontwikkelde kant zijn...) valt er niet te beleven op dit moment. We waren nog maar net vertrokken, degenen die zich overslapen hadden omdat het uur verzet werd of omdat er een ander excuus gold en die daarbij ook nog onbereikbaar bleken (leerlingen én leerkrachten) achterl

Als je wil beschrijven wat er omgaat in iemands leven dan word je geconfronteerd met een zo ontzettend grote veelheid aan indrukken en ervaringen, dat je amper weet waar te beginnen. Laat staan dat je jouw eigen leven wil beschrijven en aan papier of computer wil toevertrouwen wat je drijft en wat je beleeft. Zelfs dit ene moment is te complex om te beschrijven. Het tasten naar de letters op het toetsenbord hoort er sowieso al bij, de muziek van Leonard Cohen, Frank Boeijen... ook, de ongeduldige Engelstalige artikels die mijn leerlingen voor hun mondeling examen moeten lezen, herinneringen aan wat een vorig leven genoemd kan worden... Alles dient zich zonder onderscheid aan. Daartussen laveren om te zoeken naar wat bevatbaar is, is niet gemakkelijk en in feite zelfs helemaal niet bevredigend. Alles gewoon in de stroom van ervaring laten drijven, is veel intenser en het zoeken naar een vlindernetje om gedachten in te vangen, en het achternahollen van die vlinders zijn voorbodes van het

Zo zo. Eindelijk voel ik me terug zo dat ik mezelf wat op mijn plooi mag voelen. De laatste tijd heb ik amper nog gelezen en/of geschreven. Het boek Freedom van Jonathan Franzen wil maar niet vlotten en de flarden van versregels die ik zowat overal en nergens in mijn hoofd hoor opdoemen, vinden hun weg niet naar het computerscherm of het blad. Het lukte me dus gewoon niet om te schrijven of te lezen, maar anderzijds had ik ook heel wat andere dingen aan mijn hoofd en heel wat andere dingen te beleven. Om te lezen en om te schrijven heb je immers wat rust nodig en het leven dat ik leidde tot voor drie maanden is in al zijn aspecten fundamenteel veranderd. In gevoelens van mij afschrijven ben ik helemaal niet zo goed, dan schrijf ik toch alleen maar brol, die ik zelf niet eens wil lezen. Andere mensen misschien wel, maar ikke niet. Ondertussen heeft een prettig weekendje met een hoop collega's en het vooruitzicht op een trip naar Engeland me terug genoeg goesting gegeven om mezelf t