keverdromen

hier valt niets meer te schrijven om tussen stof te blijven hangen maar om zomaar plots te verschijnen ja op een blaadje of een scherm of - godbetert - als een stem die even in je hoofd en daarna ook weer te verdwijnen

Opgesprongen van de drassige waterkant en zo in het gestreken licht van een gebroken avondzon vertrokken met trage vleugelslagen, kiest de reiger voor ruimte en verdwijnen. De nevel reikt tot halfweg de halfkale eiken, de geur van nat op natte bladeren en sowieso te veel vocht in de lucht. En dan te blijven zitten op die klamme bank met een zichtbare, witte adem voor je. En dan een diepe kou te vatten tot in je diepste leden; wachten op misschien of op tochnog, of tot godweetwatje allemaal ooit hebt durven uitvreten grondig en voorgoed is vergeten.