keverdromen

"Veel voorkomende ‘aandachtspunten’ voor spreekoefeningen" is de titel die ik in een Wordbestand tik en onmiddellijk opsla op mijn harde schijf alsof ik wil vermijden dat het geheugen van mijn computer zich gaat gedragen zoals dat in mijn hoofd - als ik niks opschrijf in mijn logboek dan gaat het gewoon 'verloren'; ik heb ooit in een handboek Engels gelezen dat je alleen maar dingen vergeet die je wilt vergeten en bij de start van een nieuw schooljaar zou dat misschien wel eens kunnen kloppen. Ik heb geen zin om dit document op te stellen en bel eerst naar een collega om een probeempje uit te klaren en zucht daarna even als ik toch weer tot dat computerscherm veroordeeld wordt. Ik noteer kort een schema en sla weer op. Mijn mails moest ik nog nakijken. Ik open het elektronisch leerplatform. Acht nieuwe mails. Grmbl, weer een paar vergaderingen bij. Waar is mijn agenda? Telefoon. Mijn schoonvader belt vanuit zijn vakantiehuisje in Westende. Het weer was vandaag schitte

vanop het balkon zag ik 's morgens vroeg hoe, in het tegenlicht van de opkomende zon, alles begon. de eerste trom liet snel van zich horen, een bombardon, en luide trompet, een man met een piano op de rug. uit het station, bij elke nieuwe trein, stroomden mensen als verklede mieren de nauwe straten in. zo’n menigte had ik nog nooit gezien. met al die kleuren op de been – geschminkte gezichten, balonnen en confetti – bekroop een kramp me tot in de kaken. een pierrot en een august traden toe met hamer en beitel in de hand, koevoet aan de riem gebonden. “breek me de bek niet open,” snikte ik binnensmonds, maar tevergeefs, er gaapte iets, open als een veel te vermoeide mond. al was ik nog zo voorzichtig, wat ik had verzwegen, klopte als een gewonde vingertop en uiteindelijk: ik sprak.(we zouden onszelf in bochten moeten dansen, met maskers en zotskappen op springen onder de maan en in het halflicht. de schaduwen die ons bereikten, hadden we niet zelf gecreëerd, maar we trokken ze aan a