een frisse bries roert de kamer even en – niet eens plots – staren je ogen naar boven. de dokter sluit ze en dan slaap je stil. je moeder huilt, je vader dreigt zijn kalmte te verliezen. en ik, ik huil niet, ik hou van je. al ben je niet meer mooi, want zo gaat ziek zijn nu eenmaal, mensen worden lelijk. jij ook. en als ik je haren, waar de wind zo kort mee speelde, uit je gezicht haal, voelt je bleke huid nog warm aan.
Een blog met en over poëzie en literatuur