Het Nieuwsblad lag open op mijn bureau, de radio speelde te luid, de thee was te heet en ik bekeek clipjes van Kabouter Wesley op YouTube. Die wou ik bekijken voor ze omwille van auteursrechten van het net gehaald zouden worden. In de krant werd dat aangekondigd en ik had al wat moeite om nog een paar van die afleveringen te vinden. Ergens zo rond het tiende filmpje zag ik haar met haar zoontje aan de hand passeren in de straat. Onmiddellijk zette ik de muziek wat stiller. Ik zou niet graag hebben dat ze een slecht beeld van mij zou krijgen omdat mijn muziek tot op straat hoorbaar was. Het was nu wel mooie muziek van Nick Drake, maar iedereen vindt zijn eigen muziek mooi en de moeite waard om te delen met de rest van de wereld. Zelf heb ik er ook een hekel aan als ik gedwongen word om naar andermans muziek te luisteren. Elke dag rijdt hier een boomcar voorbij, die met zijn muziek blijkbaar indruk wil maken en ik merk dat het net geen indruk maakt, alleen maar ergernis opwekt. Dus Nic
Een blog met en over poëzie en literatuur