keverdromen

het hoort er gewoon schaamteloos bij: scheten laten onder het deken, of op het einde van een zomerdag, op het strand, in de verte nog wat late schepen op de golven, een stille stinker bij een ondergaande zon. pipi en kaka, we verleren het nooit. zelfs mijn vier maanden oude zoon, die af en toe eerst schrikt bij wat hij produceert, weet het al. en samen schaterlachen we ongegeneerd tot we bijna ... het is begonnen, denk ik dan, niet alleen een broek, maar ook een leven vol ontlastingsgeluk.

het is een beetje zoals een kap over je hoofd trekken en de ogen sluiten, maar dan met woorden. laat ons nu maar even niets doen, laat er even niets meer gebeuren in dit gedicht. en dan is dit misschien het moment om een punt te zetten achter elke klank en zo te luisteren naar gerommel van eigen ingewanden, geklop van aders en ruisen van adem. wij zijn een eindig bedrijf in een eeuwenoud theater, en tegelijk zijn we spreken over doorleven, over geen volstrekte stilte als het zwijgen is aangebroken. This poem could perhaps be like pulling a hood over your head and closing your eyes, but then using words. Just let us do nothing for a while, let, just for a moment, nothing happen anymore in this poem. And then, this may be the moment to put a stop behind every sound to listen to the rumble of our own intestines, the beating of veins and the rustling of breath. We are a finite act in a centuries-old theatre, and at the same time we are talk ab