keverdromen

geef mij de kans die ik niet verdien, dans met mijn schaduwen op een stoffig vloertapijt, en luister naar de donkerrode tonen uit de achtergrond, lees zorgvuldig en op de harde tast de blauwe plekken, die dieper gaan, veel dieper dan mijn doorzichtige huid. give me the chance I don't deserve, dance with my shadows on a dusty carpet, and listen to the dark red tones from the background, read carefully and by hard touch the obscure bruises, that go deeper, much deeper than my transparent skin.

Zo langzamerhand begon ik me behoorlijk uit de naad te ergeren aan de neiging van schrijvers om personages op te voeren die zelf schrijver waren. Het leek zo wel alsof ze zichzelf als beroepsgroep belangrijker maakten dan ze waren. Zo veel schrijvers lopen er immers helemaal niet rond. Als je een geloofwaardig verhaal wil schrijven, zo dacht ik, dan laat je dat soort van personages best achterwege en voer je personages op die je ook op straat zou kunnen tegenkomen. Vergis je niet: het is niet zo dat ik 'speciale' personages niet kan verdragen in boeken, absoluut niet, waarschijnlijk heb ik gewoon te veel boeken en verhalen gelezen waarin schrijvers zelf een prominente rol spelen. Ik vroeg me af waarom ze dat toch telkens deden, want het bracht meestal niet erg veel bij aan het verhaal zelf, het personage moest helemaal geen schrijver zijn. Het verhaal kon evengoed zonder, ook zonder dat postmoderne spel aan te gaan met de tekst en de lezer, alsof het verhaal in het verhaal zelf

mijn hoofd zit vol, natuurlijk zitten er gedachtjes in, gevoeltjes en zelfs willetjes, al gedragen die zich veeleer als flikkerende verdwijnende vuurvliegjes, want zij vormen niet die amorfe kiezelsteen, niet dat onverteerbare rubber dat zich in mijn maag en darmen koppig en venijnig heeft vastgeplakt, het zijn allicht hormoontjes, kleine mannetjes met grote gedachten en een sterke wil. 't schijnt dat daar pilletjes voor zijn en de boel wordt opgelost en uitgekakt. ik geloof er niks van. my head is full, of course there are little thoughts in it, little feelings and things I want, even though they behave more like flashing and disappearing fireflies, because they do not form the amorphous big pebblestone, not the indigestable rubber that has glued itself into the interior of my stomach and intestines. most likely those are little hormones, little men with big thoughts and strong wills. they say pills exist to cure me, swallow them and

op de verhoogde bank aan de rand van de heide die ik zo vaak voor ogen houd als ik ze sluit, waar ik zo vaak over droom, las ik een boek over de wind en over het dansen van schaduw. eerst zat ik en daarna lag ik in de zon, achteraf, toen ik huilde, zat ik weer, klaar om tussen dennenbomen terug te stappen. "wat is het stil hier," dacht ik, "zo ontzettend stil." hoe stil ook beroerde een warme bries al dat purper. on the heightened bench close to the heather, which I see so much when I close my eyes, about which I have dreamt already so many times, I read a book about the wind and about the dancing of shadows. first I was sitting and then I lied down, in the sun, afterwards, when I was crying, I was sitting again, ready to stroll back among the pines. "It's so quiet out here," I thought, "so tremendously and utterly quiet." and how quietly did that warm breeze brush all that is so purple.

Boeken zijn niet alleen een verhaal, of zullen we zeggen inhoud, ze zijn er ook. Fysiek bedoel ik dan. Het zijn papieren in een bepaald formaat, het zijn bepaalde lettergroottes en lettertypes. Met andere woorden je kan het vastpakken en bekijken. Het boek dat ik ondertussen een maand geleden gelezen heb, als u mij even toestaat mijn meetinstrumenten te gebruiken, heeft de volgende eigenschappen. Het is 15cm breed, 23cm lang, 4cm dik en weegt 738g. Het telt 478 bladzijden, dus dat betekent dat elk blad 0.16mm dik is. Ongeveer. Van lettertypes heb ik weinig kaas gegeten, dus daar kan ik jullie niets wijzer over maken, maar, nu we toch dat meetlatje vasthebben, ze zijn ongeveer 2mm groot, en de hoofdstuknummers zijn 5mm. Gewoon ter volledigheid voeg ik er hier aan toe, dat er 38 regels op een bladzijde staan. In de kleuren van de kaft overheerst het geel, met in het wit de eerste regels van een bekend werk uit de Europese literatuur. Ook de afbeelding zullen vele potentiële lezers her

de warme plek in bed naast me is er even niet, ze komt wel terug, zo zei ze vlak voor ze vertrok, maar de stem die me wakkerhoudt, trilt nerveus; stel, zo bibbert ze, stel nu, stel... en dus drijf ik weg, van de matras en door het raam, over bomen tot aan een paarse zee van heide en drooggezomerd buntgras. en ik lig op mijn rug en hoor nochtans de golven golven, maar er is niets en de nacht blijft onverbiddelijk op slot. The warm place next to me in bed, has momentarily disappeared, it'll return, that's what it said just before it left, but the voice that keeps me awake, trembles; suppose, it says, suppose now, suppose... and so I drift away, from the mattrass and through the window, over treetops, to a purple sea of heather and hairgrass dried in summer. and I lie on my back and although I can hear the waves lapping, nothing is there and the night stays locked, inexorably.