keverdromen

zelfontbranding dachten de vaders uit de buurt toen ze op een hete dag in augustus met schop en deken, de weidebrand trachtten te doven. de moeders wisten wel beter, maar zwegen, en Wouter en ik, pallieters als we waren, wisten ook beter. Wouter vluchtte met lange benen langs de coniferen van Mia, naar het eikenboske op het einde van de straat en ik verborg me trillend van de adrenaline achter de verste zetel binnen. daar ontstak ik in mezelf alle schuld. en hoewel Mark de sigaren uit zijn kelder nooit gemist heeft en ik de aansteker achteraf precies terug op zijn plaats legde; en hoewel ik nu weet dat je een kind nooit kwalijk kunt nemen dat het sneller wilt opgroeien dan de natuur toelaat; daarvoor is het ondertussen te laat, geschiedenis is onuitwisbaar.

de heide golfde in nazomerpaars en de schaduwen leken langer dan de zonnestralen. we waren iets te fris gekleed, merkten we, alsof we elkaar precies voelden zoals we waren. jij zat aan de ene kant van de bank met de knieën hoog opgetrokken en aan de andere kant hing ik, stond vaak op, bestudeerde het biotoop errond. en alles wat mooi was, was wat zich voor ons als vergezicht bevond, en alles wat stil was, was wat zich niet in onze hoofden ophield te bestaan, en straks, straks zou de zon van kleur veranderen en verdwijnen, zouden we nog frisser gekleed zijn en paars niet meer van schaduw kunnen onderscheiden. en zouden we dan nog hier zijn en samen naar de sterren kijken? jij aan de ene kant van de bank en ik aan de andere; wat mooi is, een nog verder gezicht weg.