Als je kon vliegen zou je hetzelfde zien als hij in zijn dromen zag. Je zou van erg hoog alles overschouwen, zo hoog dat de wereld onder je zo klein was dat je niet zou kunnen zien of er onder jou zich een stad bevond, of weilanden, of bos, of hei, of wat-het-ook-was. Je zou niet kunnen ontwaren of iemand naar boven keek en een klein stipje zou zien doorheen zijn verrekijker. Toch zou het lijken alsof iemand jou daar zo hoog in het oog hield. Dat gevoel zou je alleszins hebben en in zekere zin zou het jou gerust stellen en misschien zou je zelfs wuiven zoals ook hij in zijn droom soms naar beneden wuifden, niet wetend of er daadwerkelijk iemand keek of niet. En dan buitelde hij als een spelend kind op de krachten van de wind, liet hij zich meedragen en keerde hij met zijn neus er recht tegenin, acrobateerde hij zijn salto’s en sloot hij zijn ogen en hoorde hij niets anders dan fluiten in zijn oren en het wapperen van zijn haren. Armen wijd open gespreid, enkels tegen elkaar draaide
Een blog met en over poëzie en literatuur