keverdromen

het schaakbord was eerst leeg alsof het een landschap was getroffen door een tsunami. zwarte pionnen gooiden puin naar elkaar, de witte hielden zich gedeisd achter de bergen. de koningin die verschijnt, zal in het rood gekleed zijn. zij wandelt niet, zij schrijdt.

er zit een merel in de bladerarme beukenhaag; hij overwintert naast de vetbol die mijn moeder er hing. zijn verenkraag hoog opgetrokken. hij verdraagt geen enkele vogel naast zich, eist het schaarse voedsel voor zich op en kijkt ons schaapachtig aan als de granen zijn opgepikt. mijn moeder toont haar lege handen, mijn vader vloekt en houdt de volgende bol voor de meesjes en de musjes. en ik, ik frons mijn wenkbrauwen en strooi even later broodkruimels in de sneeuw. de merel veroert niet, wacht niet op dooi.

dit scheiden en dit hechten; dit scheuren en dit plakken; dit opstaan en dit opkijken; dit rechten van mijn rug; het is een verhaal waarin elk woord en elke zin tussen tanden door gelispeld wordt. het zijn magere vingers, rond verroeste tralies waar geen lijf zich tussen kan wringen. stemmen fezelen onophoudelijk, voorbij- gangers spitsen hun oren als ze luisteren. het duurt niet lang of een heldere stem zingt het gemurmel uit de diepte tegen.

hoe anders nu zijn blik, hoewel hij vroeger ook al naar niks keek en toch oogstte, niet wetend waar zijn staar begonnen is, het uitvallen van zijn wilde haren, ik had er ook een oog aan verloren. zijn arm had nochtans om mijn schouder gelegen, als een zin die ergens begon, maar niet leek te eindigen of telkens op hetzelfde bleek neer te komen. hoe anders nu ook zijn stem.