keverdromen

Als je zondag 15 mei rond de middag naar de Facebookpagina’s van een aantal leerlingen was gaan kijken, dan had je veel oe-klanken, en a-klanken gelezen in hun status. Bij de leerkrachten die een profiel hebben aangemaakt op die socialenetwerksite zal het niet anders geweest zijn. Het bestond niet dat die 35 leerlingen en 15 leerkrachten waarover ik het hier ga hebben zonder problemen uit hun bed geraakt waren. Wat begon als een halve grap, hadden die leerlingen en leerkrachten uit WICO Campus Sint-Jozef in Lommel, de dag ervoor immers wel degelijk uitgevoerd. Ze hadden 50 kilometer naar Scherpenheuvel gewandeld. Het plan was ontsproten aan het brein van enkele gerenommeerde zotte figuren die met de collega’s eens naar Scherpenheuvel wilden wandelen. “Ja maar, als we dat doen, dan kunnen we meteen een beeldje van Sint-Jozef meenemen om in onze nieuwe school in de Breugheldreef te zetten,” werd er geopperd. “En zouden er ook geen leerlingen willen meewandelen?” vroeg een ander. Later st

ik kan het niet helpen dat je hier niet thuis bent, zelf kom en ga ik hier ook maar. ooit ben ik hier te lang gebleven, dat is waar,(net zoals nu, trouwens) en dat is allicht te zien. alle kamers in dit huis dragen sporen van wat ik er achteloos heb achtergelaten. bezoek me toch maar, hier ken je me tenslotte het best. een samenvatting is het hele verhaal niet, zij is rechtdoor, slaat geen enkele interessante zijstraat in en gaat voorbij aan de woorden die destijds in mijn hoofd rondspookten. zij hoort geen tweede stem die zo mooi en doordringend kan klinken, maar het zegt natuurlijk wel iets, als jij hier zo staat. dus val niet over de boeken, de oude sporttassen; en nog minder over het vale behang, de posters... denk niet aan wat er in het stof geschreven staat, het meeste gaat niet mee naar dat andere leven, omdat het in feite al verdwenen was of tot rust gekomen op een plaats waar ik het kon vergeten. bezoek me toch maar en neem voorlopig een reiskoffer mee om te blijven.