keverdromen

met hoofdtelefoon op zit hij voor een scherm zijn hoofd ratelt  als een toetsenbord onophoudelijk zijn gedachten zijn vlug vliegensvlugge vingers en hij stopt niet  tot zij weer thuis is en het stopt niet  tot zij weer thuis komt en hij weet niet hoe lang zoiets duurt alleen dat het nu al lang ja, dat weet hij  al lang

                                             aan R.B.  toen hij haar bleekjes zag  liggen in een ziekenhuisbed links van hem zijn vader rechts van hem zijn zuster viel hem op hoezeer zij hier samenviel  met een blad in de herfst  terwijl het enige wat hij wou  vasthouden was, koesteren  houden van en het enige wat hij kon wachten was, wachten tot ze viel  

boven liggen de kindjes te slapen. voor hen is alles zo vanzelfsprekend. voor hem ligt een gesloten boek. naar het nieuws op tv kijkt hij niet. zijn glas is half leeg en hij kan echt niet zonder haar.

We vingen blauwgrijze tederheid in portieken, op trottoirs, tussen geraniums, verdwaalde bladeren die steeds opnieuw dezelfde hoek in werden geblazen. Naar, naar en naar elkaar gedreven. Onze adem leek bij tijden witte inkt in grauwe beregende straten. We beitelden in geaderde wind en spraken elkaar uit als zonlicht, als regenbogen. keer op keer naar elkaar gedreven.