keverdromen

Hij stond op het oude brugje en keek naar beneden, naar het water dat onder hem bleef stromen om langs hier te passeren en nooit terug te keren. Hij wierp een blaadje het beekje in, drukte op een knopje, snelde naar de andere kant en drukte opnieuw. zeven seconden zag hij en met zijn kin op zijn hand leunde hij over de rand van ruwe rotsstenen. daarnet kwam het water hem nog tegemoet, nu was het al in een flauwe meander verdwenen. In zijn broekzak vond hij het boodschappenlijstje dat zijn moeder hem meegaf. alles stond in de plastic tas in het midden van de brug. het papiertje gleed uit zijn vingers en door een briesje belandde het in het gras op de oever. hij haalde zijn frêle schouders op, vervolgde zijn weg en concludeerde met zijn tienjarige verstand dat er niets zo teleurstellends is als stilstand.

IK HIELD NIET van Barts geweldige ideeën en ik had er ook nooit van gehouden, maar ik kon geen ‘nee’ zeggen, dus hier stond ik weer. Deze keer was er echter geen sprake van dat ik zou meedoen aan zijn compleet geschifte plan en ik had het hem ook gezegd, “Ik denk er nog niet aan dat ik in de wieken van een molen kruip, ik ben mijn leven nog niet beu.” Natuurlijk vond hij mij een sissie, een piske, een lafbek, en weet ik wat nog allemaal, maar ik was niet te vermurwen, ik vond het al erg genoeg dat ik getuige moest zijn van zijn onnozele streken. Maar wat wou je, hij was mijn vriend en een vriend laat men niet zomaar in de steek, dat doet niemand. Hij liet me trouwens weinig keuze, want er moest toch iemand zijn om de hulpdiensten te verwittigen als het misging. “Doe voort, jong,” riep ik, “ik heb niet de hele nacht tijd, ik wil terug in mijn bed gaan liggen.” Even verderop stond Bart tegen een boom te plassen. Hij lachte luid, maar op zo’n manier dat ik merkte dat hij zelf ook ba