de buurvrouw tekent hartjes op de sparren die ik mocht omleggen. de letterzetter. niets aan te doen, die kevertjes zijn zo klein; te veel te droge, te warme zomers. het waren er een stuk of twintig om te vellen, maar niets voor niets - haar helft bleef opgestapeld liggen, (houdt CO2 nog langer vast.) - de andere helft voor mij en mijn houtkachel. ik voel me schuldig, zelfs ... (de nieuwste generatie kachels stoot veel minder roet uit, doet aan naverbranding, is gelabeld en goedgekeurd door de europese unie.) vergeef het me, de hoge energieprijzen.
Een blog met en over poëzie en literatuur