keverdromen

diepgeploegde voorhoofdrimpels wil ik hebben, waar de schaduwen van de jaren zich ophouden - net als mijn grootvader zaliger, net als mijn vader, mijn oudste broer, en zo snel mogelijk grijze haren op mijn hoofd, in mijn snor en in mijn baard, en daarna witte, kaal mag ook, zoals mijn grootvader aan moederszijde. tanden scheef, vergeeld daarna, verrot en uitgevallen - gapende stiltes in mijn mond. ogen dof, desnoods de staar erin, mijn oren laten me allicht sowieso in de steek zoals ze nu al bij mijn moeder doen, zodat iedereen zich roepend kenbaar maken moet en het volume van de tv altijd op maximum zal staan. net zoals mijn grootmoeder wil ik boeken lezen, maar vergeten wie of wat, en welk personage. voortdurend mezelf herhalen, mekkeren over het geleden leven en afzien, maar niet sterven, nog niet sterven, in ieder geval veel en veel te laat sterven en het bij God altijd beter weten als ik dan toch moet sterven, tot het onverstaanbaar reutelen wordt

de stem die mij roept, ik vertrouw haar niet. zij sprak reeds zoveel in de vreemdste talen. de stem die fluistert en zacht is en aaibaar, zij schreeuwt hysterisch en lacht mij breed toe. de stem die mij zwijgt, weet dat ik haar ontbeer; zij is het die stilletjes mijn lichaam afbreekt. die stem, eens gehoord, zal zij blijven spreken.

gisterennamiddag halfweg langs de heide daarna de schaduw van het bos in met mijn loopschoenen aan, een zachte winterzon tussen de kruinen door, voldoende wind om vreemde gedachten over deadlines, formulieren en verdomde verplichtingen uit mijn haren te laten waaien, verkrampte mijn rechterkuit. onmiddellijk bleek joggen niet langer ontspanning, maar een hinkend en stukgescheurd verlangen naar pijnloos afzien. gisterenavond in de zetel dacht ik na. hoe maak ik daar nu poëzie van, hoe leg ik uit dat niet eens zo lang geleden mijn pezen en spieren mijn hart en longen nog konden volgen, hoe leg ik uit dat ouder worden bij mij begint met krampen in mijn rechteronderbeen en dat het een ontegensprekelijk drama is hoe je daarna langs dezelfde heide en tussen dezelfde bomen door niet meer dezelfde wind voelt, hoe alleen je terug naar huis sukkelt.