keverdromen

Misschien wil ik alleen heel dicht boven een wateroppervlak zweven, zo dicht dat ik elke rimpeling kan voelen wanneer wind water aanraakt, net zoals een gedachte die amper binnendringt en slechts zachtjes beroert, alsof niets nog waarlijk iets hoeft te betekenen. maar misschien is al dat zweven, zo wat minimale millimeters boven een wateroppervlak, voorbij, voor dat het geweest is. perhaps the only thing I want is to float above a water surface, so closely that I can feel every ripple when the wind stirs the water, just like a thought that does not enter the mind, only gently touches, as if nothing truly means anything but perhaps, all that floating, so closely above a water surface, is over, before it has ever been.

ach, misschien wil ik alleen maar millimeters boven een wateroppervlak zweven, elke rimpeling voelen wanneer wind water, net zoals een gedachte, amper binnendringt en enkel buitenkant beroert, alsof niets nog waarlijk hoeft te betekenen. ach, dat zweven, zo wat minimale millimeters boven een wateroppervlak, is voorbij, voor dat het geweest is. perhaps the only thing I want is to float above a water surface, so closely that I can feel every ripple when the wind stirs the water, just like a thought that does not enter the mind, only gently touches, as if nothing truly means anything but perhaps, all that floating, so closely above a water surface, is over, before it has ever been.

steeds opnieuw tracht ik om in dit huis te verblijven en in deze kamer te overnachten, om nergens anders meer te wonen dan waar ik woon, geen plan te hebben om ergens een boerderij of hoeve in een ver Engeland. dat een huis slechts gebricoleerde lucht is, besef ik, dat ik steun op een ijle trapleuning en ik doorzakbare wolkenvloeren betreed, maar als regen door een onbestaand dak druppelt of zonlicht door een afwezige barst binnen schijnt, lijkt iets binnen handbereik. toch strek ik mijn arm niet, mijn vingers trekken slechts aan mijn tepels. is dit werkelijk of niet, vraag ik mezelf af, is dit waarom ik stil wil staan, waarom ik elke tel steeds meer verdwijn en terug te voorschijn, is deze hand die van mij?

het zijn enkel pogingen om in dit moment te verblijven, om wat gebeurd is als dood te laten liggen waar het ligt, een idee slechts te dromen en niet uit te voeren, (en al he-le-maal geen moeite in een verhaal te steken.) ik weet dat ik te hard roep om dit te zeggen, om lui te zijn hoef je immers niets te doen dan wat komt te laten komen, en dan, zoals het komt; niets te schrappen, niets te verbeteren en te glimlachen, wanneer je dat automatisch toch even doet: "oeps," zo verklaar ik dan opvallend opzichtig, "hier ging ik tijdens het schrijven uit de bocht..." of "doe ik hier even alsof er niets aan de hand is?" alsof het allemaal niets te betekenen heeft.