We vingen blauwgrijze tederheid in portieken, op trottoirs, tussen geraniums, verdwaalde bladeren die steeds opnieuw dezelfde hoek in werden geblazen. Naar, naar en naar elkaar gedreven. Onze adem leek bij tijden witte inkt in grauwe beregende straten. We beitelden in geaderde wind en spraken elkaar uit als zonlicht, als regenbogen. keer op keer naar elkaar gedreven.
Een blog met en over poëzie en literatuur