keverdromen

het is altijd bijna in gedichten, metaforen zeggen het net niet. zo lijkt mijn taal op een danspartner, ik hou haar op een afstand, maar ze volgt mij op de voet. het ziet er naar uit dat wij lijf aan lijf aan elkaar gewaagd zijn. maar onze verleiding is gespeeld en mijn gemiste kans is zij, een kus op de wang, haar zucht langs mijn oor. ik kan niet ontkennen dat ik een onderlichaam als een draak in mij draag, dat ik verlang naar meer dan rituelen. waar ik mij zo intiem aan wil hechten, knoopt mijn broek niet los, bijt mijn lippen niet stuk en baart geen kind voor mij.

er blijft niets anders over dan te schrijven; het regent en opkomende wolken vergrijzen wat ooit zo blauw kan zijn of vol met sterren. niets blijft er over dan letters op papier te kerven, met een pen in de hand gelaten te belijden, wat schoonheid was moedig aan te wijzen.

zij heeft plaats waar ik kom, achter elke geopende deur licht zij op en verandert om de vijf seconden van kleur. zij dwaalt rond de vijver en hangt gepind en gedroogd in een kader tegen het gebloemde behang, links van het bed, in de slaapkamer. zij verschijnt onverwacht in kriskraswolken, komt af op mijn geur, zij bocht en dwarrelt binnen als een sleutel in een gesloten deur ontpopt in mijn kloppende aders, keer op keer, tot mijn lichaam een zwerm is, een bonte verzameling in de lucht, door een open raam gevlucht.