keverdromen

de heide golfde in zijn najaarspaars onder zachtstrelend zonlicht. We waren net iets te fris gekleed en voelde de schaduw en de wind precies zoals ze waren. we zaten, jij aan de ene kant van de bank met de knieën hoog opgetrokken en ik hing allicht aan de andere kant, stond vaak op, bestudeerde het biotoop errond. En alles wat mooi was, was wat zich voor ons als vergezicht bevond, en alles wat stil was, was wat zich niet in onze hoofden ophield te bestaan, en straks, straks, niet eens zo lang meer, zou de zon van kleur veranderen en verdwijnen. en zouden we dan nog hier zijn, samen naar de sterren kijken, ofzo? wat mooi is nog verder weg.

regen valt op het dak. stille, natte vogels zwijgen. wind fluit in bomen. binnenshuis vallen zuchten als water in stromen neer, houden ogen zich half gesloten. er is niets meer dan er is. als ik stilte breek met een kuch, dan is de kuch een kuch. regen [herwerking] regen valt op het dak. natte vogels bewegen niet, hun kopje zit in hun verendek weggedoken. de wind fluit nu in de bomen. binnenshuis vallen onze zuchten, zoals het water buiten, in stromen neer, houden we onze ogen half gesloten om beter te kunnen zien, maar er is niets meer dan er is; als ik het zwijgen ongeduldig wil breken met een kuch, dan breekt er niets, dan is de kuch slechts een kuch.

onderweg terug van bergen naar vlak land werd ik tien jaar geleden wakker met mijn wang tegen het koude vensterglas van de bus. haar lange rode haren golfden als wind door gloeiende assen over mijn borst. over wat zou volgen wisten we nog niets, hoe geblakerd werd het litteken nochtans. na de ijle hoogtes en engelenhaar kwamen we te ver van elkaar thuis, maar we wisten dus nog niets daarvan, ze sliep met haar hoofdje op mijn schouders en hield haar vlammen in.