keverdromen

het is alsof in het midden van een venster de afdruk van een vogel staat; open vleugels. geen helder zicht meer zolang ik naar buiten kijk; beneden ligt er iets doodstil; gebroken merel. It is as if in the middle of a window a bird's print is left behind; wide open wings. no longer any clear sight when I look outside; down there lies a deadly quiet broken blackbird.

"De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween" van Jonas Jonasson kreeg in de Engelse vertaling in handen via een Engelse kennis. Toen ik vorig jaar rond Pasen bij haar te gast was, had ik het boek op haar boekenplank zien staan en hoewel ik nog nooit van de Zweedse schrijver gehoord had, sprak de titel onmiddellijk tot mijn verbeelding. Het is ook eens wat anders, zo'n titel die meer dan een paar woorden bevat en eigenlijk al een verhaaltje op zich vormt. Goed gevonden, dacht ik toen, dat trekt de aandacht. "Honderd jaar?" dacht ik tegelijk, "dat is nogal oud", en "hoezo? verdween?" De titel deed dus wat goede titels steeds moeten doen, en hoewel journalisten dat wel weten, beseffen sommige uitgevers dat veel te weinig. In een krant moet je wel zo van die titels geven, zodat je lezers tenminste mee zijn, ook degenen die enkel de kopjes bekijken. Goed gedaan, dus, en het hoeft dus niet te verwonderen dat Jonas Jonasson in een vorig

Dus het kan: een deur openen en dan de straat op, zonder ze te sluiten doodgemoedereerd de andere kant opwandelen dan waarheen je eigenlijk zou moeten gaan 's avonds, bij je terugkeer, voor een open deur staan en thuiskomen om 's anderendaags weer een andere dag als alle andere te ontsluiten so it's possible: open a door and then on the street without closing it leisurely walk the different way than you're supposed to at night, on your return, stand in front of an open door and come home to declose the other day another day like all the other days

Iedereen heeft recht op eens iets anders, ook al heb je er niet zelf om gevraagd. Als ik mijn leeslijst bekijk van de laatste vijf jaren – ja, er zijn van die onverlaten die bijhouden wat ze gelezen hebben – dan blijkt dat politieromans en fantasy novels bijzonder slecht vertegenwoordigd zijn. Dat is geheel terecht vind ik want de twee genres waaruit je de meeste voorbeelden van gemeenplaatsen, opgeblazen dialogen en halfslachtige psychologie kan halen, zijn toch wel de die. De collega die met het eerste boek van de Bobby Dollartrilogie van Tad Williams op bezoek kwam, kan het niet ontgaan zijn dat ik gefronst heb als een sharpei, maar soms moet je boeken, net zoals collega’s en vrienden de kansen geven die ze verdienen. In dit geval was het in eerste instantie de collega die ik een kans wou geven, maar het voorwerp was dus wel een boek. Als opdracht had hij in ‘The Dirty Streets of Heaven’ medelevend met mijn situatie “Vade ad inferos aut transi ad superos?” geschreven. Daar kon ik