“Geef het toe: Chrysostomus is een geweldig feest!” stuurde ik net naar een collega die ik op de valreep nog over de streep getrokken had om naar de fuif te komen. Ze heeft toch heel veel op de dansvloer gestaan, en is achteraf ook nog mee naar de Posteljon getrokken, dus ik neem aan dat ze zich goed geamuseerd heeft. En in feite heb ik dat ook gedaan. Voor een begeleidende leerkracht is dat niet zo vanzelfsprekend als men zou verwachten. Het is een dag waar iedereen naartoe leeft, waar je zo enorm veel energie in steekt, dat je blij bent als de dag eindelijk daar is, én dat die dag eindelijk afgelopen is, want op de dag zelf mogen we ook nog serieus uit onze pijp komen. Het zou niet de eerste keer zijn als ik de dagen die op Chrysostomus volgen ziek uitval. Maar ik heb er dus van genoten en dat kan ik niet van alle jaren zeggen. Het was nochtans erg vroeg dat ik mezelf die ochtend uit het bed rolde. Vijf over vijf! Na een paar korte gymnastiekoefeningen voelde ik me precies nog slecht
Een blog met en over poëzie en literatuur