keverdromen

ik hou niet van een deurmat daar veeg ik graag mijn voeten aan liever had ik in de plaats een malse matras zodat ik een beetje door de grond zak voor ik bij jou binnen kan dan, mijn liefje, doe ik graag  mijn schoenen uit leg asjeblief ook rode  tapis plein over jouw koude vloer en hang een wandtapijtje  tegen elke muur van al dat stoffige zacht zal de lucht elektries opladen en de vonken zullen overslaan (#tapijt's tof) geen deurmat, aub een deurmat is niets voor mij wie veegt nu graag zijn schoenen als je alles mag uitdoen en het huis betreden op blote voet- zolen die zachtjes in het tapijt zakken dat kamerbreed over koude vloeren elk stoffig stofje knettert elektries  als ik over perzies rood naar jou toe schuif en schuif en schuif tapijt 's tof  doet vonken overslaan (

onze namen waren maskers die smolten vanaf de eerste blik die ons verbond en verbrandde   toen beten wij onze tanden nog niet stuk op onze tanden, beefden onze naakte handen bij de eerste naakte huid   klare wijn werd ons nooit geschonken, maar we dronken onszelf toch aan onszelf dronken   later lagen onze namen  als stukgeslagen glas tussen ons in, samen werd een schervenpijn.   onze gesmolten maskers smolten over elkaar en veranderden wat kon veranderen   anderen ontleden ons samen dat deden wij niet nog anderen smeedden ons samen alsof wij nog niet verbonden waren   uiteindelijk deden wij het samen als waren wij uiteindelijk toch samen.

als de pendule bovenop de wandkast niet meer om het kwartier alarm slaat en er niemand nog in deze kamer staat de telefoon nodeloos overgaat ben jij, die samen met haar, eenzaam luidop op een achtergrond van stille strijkers jezelf de grootste dingen afvraagt, nog verrast over je afwezige grootvader ben jij zelf nog ooit daar waar de pendule de uren draaien rond de oren slaat, iedereen luidkeels de kamer uitjaagt en levensgevaarlijk naar zijn foto staart als was hij het die de tijd uitdaagt

zonlicht dringt de kamer binnen langs een spleet tussen gordijnen. hij staat op uit zijn zetel, opent de gordijnen,  laat nog meer licht de kamer binnendringen. de zon werpt goud op de stoffige oude zetel. stof dwarrelt door  de lucht in de kamer. hij kijkt en beslist. hij blijft en sluit zorgvuldig de gordijnen. "Zonlicht op de gordijnen" Serge de Vries