keverdromen

  Harten tien. Mmm. Dat was een vervelende kaart om mee uit te komen. Welke strategie schuilde daarachter? Sjoerel, kauwde op zijn uitgedoofd stompje sigaar. Sus had zijn kaarten op een stapeltje gelegd en kon zijn grijns amper onderdrukken. Hem kon je lezen als geen ander. Hij had de aas die ik miste. Gelukkig was hij meegegaan met mijn vraag. Zes slagen zouden we dus zeker halen. Goed. En als ik twee overslagen haalde dan stond ik terug positief. Gisteren had ik al genoeg verloren met het wiezen. En Zjeraar, dat was de slimste, voor hem moest je altijd opletten. Die rook de kaarten van zijn tegenstanders. Zelfs als hij zijn zoveelste drupke ophad. Zelfs dan. Sjoerel had de kaart in het midden van de tafel gegooid. Zwierig als altijd. Ik volgde met harten vier en liet de slag aan Sus, die zat laatst en dan kon hij meteen met zijn hoogste troefkaart uitkomen. Gekocht door Zjeraar. Godverdomme. En ja Sus moest volgen met een twee. Daar ging onze eerste slag. Meteen zag ik me met z

  Overpeinzingen bij een weggegooid blikje RedBull   Als ik goed keek, was het blikje RedBull dat zo schitterde in de zon niet het enige blikje dat ik zag liggen. Van al het afval dat ik op mijn dagelijkse wandelingen tegenkwam, waren weggegooide blikjes ruim in de meerderheid. En dan waren het meestal nog blikjes waarin energiedrankjes hadden gezeten. De vreemde logo’s en felle kleuren suggereerden een hallucinogene drug, maar het was gewoon een stevige koffie met veel suiker. Ik kon niet anders dan me vragen stellen over de gezondheid van degenen die zulke blikjes dronken, zeker als ik van die enorme halveliterblikjes zag liggen. Hoeveel cafeïne en suiker werkten sommige mensen naar binnen? Niet normaal. Dat zag ik al in de leraarskamer van de school waar ik lesgaf. Niet dat daar energiedrankjes genuttigd werden, maar koffie des te meer. Ik kende collega’s die per dag wel zes mokken koffie naar binnen werkten. Hoe konden die ’s nachts in slaap geraken? Zelf dronk ik enkel nog d

  Alleen kan een mens niet biljarten. Hij zette z'n pet op en ging. Toon Hermans, Café Biljart   Mis je haar, Peter? Ik had er nog niet bij stilgestaan of ik haar miste of niet. Het voelde wat onwezenlijk, zo die eerste schoolweek zonder mijn vaste maatje, maar toen Stefanie de vraag stelde, kwam het gemis keihard binnen. Ja, eh. Ik zie het aan je ogen. Het is niet hetzelfde om hier zo alleen mijn koffietje te drinken, echt niet. Katrien en ik waren al tientallen jaren als twee collegiale handen op één buik. De laatste vijf jaren hadden we als leerkracht allebei gevraagd om het eerste lesuur niet te moeten lesgeven. Dan konden we hier samen een koffie komen drinken voor we aan onze dag begonnen. Hier was de koffie immers veel lekker en gezelliger dan in de leraarskamer. Het was als een soort van stilte voor de storm, we konden even ademhalen voor de hectiek van de dag het zou overnemen. Door de deur van brasserie ’t Sujet zag ik het wat gezette silhouet van Gera

    Twee spiegels, tegenover elkaar geplaatst boden ons een oneindig perspectief.   En toch, dacht ik, er moet méér zijn. “Toerisme”, Jotie T’Hooft   In de H&M stonden twee spiegels tegenover elkaar. Dat had Karel gezien, hij keek eerst bedenkelijk naar de spiegels apart en daarna probeerde hij gekke gezichten en bewegingen uit. Hem zo bezig ziend, dacht ik aan het gedicht “Toerisme” van Jotie T’ Hooft en hoe we dat, meer dan vijfentwintig jaar geleden, in de klas Nederlands besproken hadden. Het had toen indruk op me gemaakt, net zoals het tragische leven van Jotie T’Hooft zelf. Hopelijk bleven onze kinderen ver weg van dat soort van junkieverdriet. De ouders van die veel te vroeg gestorven dichter moesten hem toch ook graag gezien hebben, en dan zo machteloos je kind zien afglijden… Ik mocht er niet aan denken dat… Karel wekte me uit mijn angstdroom. Het soort van ‘geblaf’ dat hij uitstootte, reserveerde hij doorgaans voor als we met de bakfiets onder een brug

 de buurvrouw tekent hartjes op de sparren die ik mocht omleggen. de letterzetter. niets aan te doen, die kevertjes zijn zo klein; te veel te droge, te warme zomers.                                        het waren er een stuk of twintig om te vellen, maar niets voor niets                                                                              - haar helft bleef opgestapeld liggen,                                                                                         (houdt CO2 nog langer vast.)                                                                                      - de andere helft voor mij en mijn houtkachel. ik voel me schuldig, zelfs ... (de nieuwste generatie kachels stoot veel minder roet uit, doet aan naverbranding, is gelabeld en goedgekeurd door de europese unie.)                                                       vergeef het me,                                                                                            de hoge energieprijzen.            

 voor dit schrijven was het tien uur ’s avonds voetbal op ’t lelijk grote scherm in de hoek van de kamer het houten kastje waarop het tv-toestel staat hadden we laten maken door een bevriende schrijnwerker op rust in veel te duur beukenhout. Het barstte van zodra het lucht kreeg in deze kamer – hout leeft, zegt men, het heeft een hart en een ziel (ik zeg het droogde hier uit en wilde minder zijn kroop dichter het hoekje in, trok zich uit zijn voegen terug)   een glas op de eettafel in de living binnen handbereik alles opgeruimd behalve het vestje over de stoel van onze oudste afwezigheid mag ook niet perfect zijn, want hoewel hier en nu bol van onthechting en weg straks is er dat andere moment wanneer jij – net zo licht beschonken, maar van samen niet van alleen – weer hier en   nu elke tel verder uitbreidt de kamers millimeter per millimeter per millimeter ontsmet van wat ik hier en nu bruutweg uitsmeer donderdagavond 22.35u plus elke correctieminuut   na