een sneeuwwitte woestijn van vlakte tegen een zolderbalk een donker vierkant in een kader tegen een muur een pauze tijdens het schrijven we kijken ernaar als naar een moeder die zwijgzaam en onbuigzaam maandenlang aan een keukentafel zit wij zijn als kinderen allicht te verbijsterd om te kunnen ervaren is het niet helemaal als een taal die stilvalt na elke klank en dan te verdwijnen tussen elke leegte zou dat dan niet zijn waar je wenst te zijn nergens in perfect niets
Een blog met en over poëzie en literatuur