gisterennamiddag halfweg langs de heide
daarna de schaduw van het bos in met
mijn loopschoenen aan, een zachte
winterzon tussen de kruinen door,
voldoende wind om vreemde gedachten
over deadlines, formulieren
en verdomde verplichtingen uit
mijn haren te laten waaien,
verkrampte mijn rechterkuit.
onmiddellijk bleek joggen niet
langer ontspanning, maar
een hinkend en stukgescheurd
verlangen naar pijnloos afzien.
gisterenavond in de zetel dacht ik na.
hoe maak ik daar nu poëzie van, hoe
leg ik uit dat niet eens zo lang
geleden mijn pezen en spieren
mijn hart en longen nog konden
volgen, hoe leg ik uit dat ouder
worden bij mij begint met krampen
in mijn rechteronderbeen en dat het
een ontegensprekelijk drama is
hoe je daarna langs dezelfde heide
en tussen dezelfde bomen door
niet meer dezelfde wind voelt, hoe
alleen je terug naar huis sukkelt.
daarna de schaduw van het bos in met
mijn loopschoenen aan, een zachte
winterzon tussen de kruinen door,
voldoende wind om vreemde gedachten
over deadlines, formulieren
en verdomde verplichtingen uit
mijn haren te laten waaien,
verkrampte mijn rechterkuit.
onmiddellijk bleek joggen niet
langer ontspanning, maar
een hinkend en stukgescheurd
verlangen naar pijnloos afzien.
gisterenavond in de zetel dacht ik na.
hoe maak ik daar nu poëzie van, hoe
leg ik uit dat niet eens zo lang
geleden mijn pezen en spieren
mijn hart en longen nog konden
volgen, hoe leg ik uit dat ouder
worden bij mij begint met krampen
in mijn rechteronderbeen en dat het
een ontegensprekelijk drama is
hoe je daarna langs dezelfde heide
en tussen dezelfde bomen door
niet meer dezelfde wind voelt, hoe
alleen je terug naar huis sukkelt.
Reacties
Een reactie posten