Doorgaan naar hoofdcontent

afgeknipte handschoenen

met afgeknipte handschoenen
- ze rafelen en de draadjes
kriebelen tussen mijn vingers -

werk ik met een scherm voor mijn neus
aan wat ik straks zal moeten uitprinten
of met opmerkingen terugsturen.

ondertussen wordt het dak geïsoleerd
en elke buitenmuur volgespoten
met plastic bolletjes -

niet speciaal voor mij,
ik wikkel mezelf graag
in dekens,
draag laag
over laag op mijn lijf,

lees een boek in de stoffigste hoek
van dit vochtige huis.

maar ik leef hier niet
zonder hun twee,

dus behoor ik te plannen
en te verbeteren
met halfwassen handschoenen
om mijn tere boekhoudersvingers,
die op een toetsenbord thuis horen,

geen blote en vereelte buitenhanden
om de steel van een spade geklemd.

werken aan toekomst,
steeds meer toekomst.



wearing fingerless knit gloves
- they have freyed a bit and the short
threads tickle me whenever I touch my face -

I work with my nose close to a computerscreen
on something I will have to print lateron
or send back with my corrections.

In the mean while they are insulating
the roof and filling the hollow walls
with little plastic balls -

it's not really for me,
I like wrapping myself up
in blankets,
wear layer
over layer on my body,

read a book in the dusty corners
of this moist house.

But I do not live here
without the two of them

and that is why I have to plan
and correct with
unfinished gloves to protect my
tender book keeper fingers
which belong on a computer keyboard,

no bare weather skinned hands
clutching the handle of a spade.

working on the future,
always more future.

Reacties

Populaire posts van deze blog

het vat is af, het glas tot de bodem geledigd

diepgeploegde voorhoofdrimpels wil ik hebben, waar de schaduwen van de jaren zich ophouden - net als mijn grootvader zaliger, net als mijn vader, mijn oudste broer, en zo snel mogelijk grijze haren op mijn hoofd, in mijn snor en in mijn baard, en daarna witte, kaal mag ook, zoals mijn grootvader aan moederszijde. tanden scheef, vergeeld daarna, verrot en uitgevallen - gapende stiltes in mijn mond. ogen dof, desnoods de staar erin, mijn oren laten me allicht sowieso in de steek zoals ze nu al bij mijn moeder doen, zodat iedereen zich roepend kenbaar maken moet en het volume van de tv altijd op maximum zal staan. net zoals mijn grootmoeder wil ik boeken lezen, maar vergeten wie of wat, en welk personage. voortdurend mezelf herhalen, mekkeren over het geleden leven en afzien, maar niet sterven, nog niet sterven, in ieder geval veel en veel te laat sterven en het bij God altijd beter weten als ik dan toch moet sterven, tot het onverstaanbaar reutelen wordt...

Veel voorkomende

"Veel voorkomende ‘aandachtspunten’ voor spreekoefeningen" is de titel die ik in een Wordbestand tik en onmiddellijk opsla op mijn harde schijf alsof ik wil vermijden dat het geheugen van mijn computer zich gaat gedragen zoals dat in mijn hoofd - als ik niks opschrijf in mijn logboek dan gaat het gewoon 'verloren'; ik heb ooit in een handboek Engels gelezen dat je alleen maar dingen vergeet die je wilt vergeten en bij de start van een nieuw schooljaar zou dat misschien wel eens kunnen kloppen. Ik heb geen zin om dit document op te stellen en bel eerst naar een collega om een probeempje uit te klaren en zucht daarna even als ik toch weer tot dat computerscherm veroordeeld wordt. Ik noteer kort een schema en sla weer op. Mijn mails moest ik nog nakijken. Ik open het elektronisch leerplatform. Acht nieuwe mails. Grmbl, weer een paar vergaderingen bij. Waar is mijn agenda? Telefoon. Mijn schoonvader belt vanuit zijn vakantiehuisje in Westende. Het weer was vandaag schitte...

Oefenen voor Scherpenheuvel

Ik had er eigenlijk niet al te veel tijd voor, maar voor sommige dingen moet je nu eenmaal tijd maken. Een flinke wandeltocht op een godvergeten zondagochtend lijkt misschien niet zo aantrekkelijk, maar het is dat wel. Dat ligt natuurlijk aan het gezelschap van collega's en leerlingen, die samen één doel voor ogen hebben, namelijk in mei naar Scherpenheuvel wandelen en die daarvoor best moeten oefenen. 54 km haspel je immers niet zomaar na elkaar af, dat is een heel eind. De tocht van vandaag was nog maar de helft van wat er ons die dag te wachten staat. Al bij al viel het nog mee, meer dan wat last van een klein blaartje op mijn rechter kleine teen en een wat zeurende rechterlies (alles rechts, zou dat mijn onderontwikkelde kant zijn...) valt er niet te beleven op dit moment. We waren nog maar net vertrokken, degenen die zich overslapen hadden omdat het uur verzet werd of omdat er een ander excuus gold en die daarbij ook nog onbereikbaar bleken (leerlingen én leerkrachten) achterl...