Doorgaan naar hoofdcontent

MARBLE


she was lying on her side like a breathing marble fetus,
the moonlight playing over her forms;
she came to herself in her chiseled long hair.

I counted the intervertebral spaces in her strained back;
her skin foresaw me like a polished wall mirror,
my smile, mystified and stolen, drifted between
her thin ribs: an endless series

of big eyes and grimaces tugged from my face.
I unzipped her flesh, twisted her lungs and
unbuttoned her outer heart, veins and arteries,
like dense lianas and cobwebs, oppressing heat.

in her muscles stroke a fever, a fleshy pumping
entity of unknown bacilli, in which my whole arm
became warm and moist, I reached, palpated nervously

every inside. she, her head backwards, suddenly looked
at me, with her blackened eyes, her neck snapped and
her throat, her esophagus overtensioned like an iron cable.

her suffocating for breath sounded like the beating
of her growing and swelling heart, until the entire
room turned red, crimped and expanded in order.

her elastic dragon neck stretching, her teeth biting
in my throat, surrounding me with cracking and
protracting, limbs on the loose. the wind outside
cuts. the razor sharp snapping of fibres,

the smothered cracks are unbearable, slimes,
fluiding, flesh and the neverending rhythmical
sucking, everything is a ripped scream.
she escapes me like blood and pus between my fingers.

somewhere else she retakes her multiplied forms,
fixes her lines and moves when I look at her – her blood
on my hands, pulsating, sticks under my skin;

in her marble image I cannot recognize myself anymore;
it is overgrown with exotic plants, smirched
by strange rituals, seaweed and foam from oceans
where I never came, it smells burned and fits in

the urn, that silently ticks like a watch,
when a sensitive ear pushes itself against the earthenware.
does your heart already beat like hers,
has the dust reached the tympanic membrane?

are you frenetically gripping the arm rest of the reclining chair?
put two fingers like teeth in your neck and count every beat
that you lose. how does this tender disappearing taste?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een ringetje

Dat Martine bij haar oude moeder terecht kon nadat Erik haar het huis uitzette, kwam de familie goed uit. Zo was er steeds iemand in huis om het negenentachtig jaar oude mensje te verzorgen en moesten ze geen geld spenderen aan bejaardenhulp.    “Als ik kost en inwoon kan krijgen,” zei ze op de familievergadering, “dan betekent dat heel veel voor mij.”   In haar herinneringen zag ze hoe haar moeder vijftig jaar geleden in de woonkamer stond. Ze droeg een blauwe bloemenjurk en had krullen in het haar. Haar zes jaar oude ogen staarden als een ekster naar het ringetje met een briljant en naar het bijpassende dunne gouden kettinkje met ovalen hangertje. De randen van dat hangertje waren bezet met diamantjes en ook in het midden blonk een diamantje. Concentrisch rond dat middelste steentje waaierde een reliëf van slanke jugendstil blaadjes uit. De oorbellen hadden een grote blauwe saffier in het midden.   Op het zolderkamertje van Armand, haar enige broer en kakkenestje, had ze nog ni

afgeknipte handschoenen

met afgeknipte handschoenen - ze rafelen en de draadjes kriebelen tussen mijn vingers - werk ik met een scherm voor mijn neus aan wat ik straks zal moeten uitprinten of met opmerkingen terugsturen. ondertussen wordt het dak geïsoleerd en elke buitenmuur volgespoten met plastic bolletjes - niet speciaal voor mij, ik wikkel mezelf graag in dekens, draag laag over laag op mijn lijf, lees een boek in de stoffigste hoek van dit vochtige huis. maar ik leef hier niet zonder hun twee, dus behoor ik te plannen en te verbeteren met halfwassen handschoenen om mijn tere boekhoudersvingers, die op een toetsenbord thuis horen, geen blote en vereelte buitenhanden om de steel van een spade geklemd. werken aan toekomst, steeds meer toekomst. wearing fingerless knit gloves - they have freyed a bit and the short threads tickle me whenever I touch my face - I work with my nose close to a computerscreen on something I will have to print lateron or send back with

In den beginne

  in den beginne zagen we een onbestemd zwarte vlakte rondom ons  maar alsof het slechts een zwarte doek betrof die dun gesleten het eeuwige licht erachter doorgaf - sterren in een pikzwarte hemel -  werd lichtjes licht rondom ons    we proefden sindsdien de kolenduisternis en een doffe dreunende bas ontstemd door het schrille geluid van elke ontwakende zon droomden we van heldere vlammen, van zwijgzaam vuur dat onze leden in lichterlaaie zet   en de droom leidde haar eigen leven en leefde   we gaven de assen op onze tong aan elkaar door onze vingertoppen reikten fluitend naar elkaar alsof het lichamen waren die versmolten in knallende naar binnen gekeerde orgasmes imploderende dansende dansers   iemand ving dit alles, filterde en componeerde  aan een opengeklapte buffetpiano