Doorgaan naar hoofdcontent

MARBLE


she was lying on her side like a breathing marble fetus,
the moonlight playing over her forms;
she came to herself in her chiseled long hair.

I counted the intervertebral spaces in her strained back;
her skin foresaw me like a polished wall mirror,
my smile, mystified and stolen, drifted between
her thin ribs: an endless series

of big eyes and grimaces tugged from my face.
I unzipped her flesh, twisted her lungs and
unbuttoned her outer heart, veins and arteries,
like dense lianas and cobwebs, oppressing heat.

in her muscles stroke a fever, a fleshy pumping
entity of unknown bacilli, in which my whole arm
became warm and moist, I reached, palpated nervously

every inside. she, her head backwards, suddenly looked
at me, with her blackened eyes, her neck snapped and
her throat, her esophagus overtensioned like an iron cable.

her suffocating for breath sounded like the beating
of her growing and swelling heart, until the entire
room turned red, crimped and expanded in order.

her elastic dragon neck stretching, her teeth biting
in my throat, surrounding me with cracking and
protracting, limbs on the loose. the wind outside
cuts. the razor sharp snapping of fibres,

the smothered cracks are unbearable, slimes,
fluiding, flesh and the neverending rhythmical
sucking, everything is a ripped scream.
she escapes me like blood and pus between my fingers.

somewhere else she retakes her multiplied forms,
fixes her lines and moves when I look at her – her blood
on my hands, pulsating, sticks under my skin;

in her marble image I cannot recognize myself anymore;
it is overgrown with exotic plants, smirched
by strange rituals, seaweed and foam from oceans
where I never came, it smells burned and fits in

the urn, that silently ticks like a watch,
when a sensitive ear pushes itself against the earthenware.
does your heart already beat like hers,
has the dust reached the tympanic membrane?

are you frenetically gripping the arm rest of the reclining chair?
put two fingers like teeth in your neck and count every beat
that you lose. how does this tender disappearing taste?

Reacties

Populaire posts van deze blog

het vat is af, het glas tot de bodem geledigd

diepgeploegde voorhoofdrimpels wil ik hebben, waar de schaduwen van de jaren zich ophouden - net als mijn grootvader zaliger, net als mijn vader, mijn oudste broer, en zo snel mogelijk grijze haren op mijn hoofd, in mijn snor en in mijn baard, en daarna witte, kaal mag ook, zoals mijn grootvader aan moederszijde. tanden scheef, vergeeld daarna, verrot en uitgevallen - gapende stiltes in mijn mond. ogen dof, desnoods de staar erin, mijn oren laten me allicht sowieso in de steek zoals ze nu al bij mijn moeder doen, zodat iedereen zich roepend kenbaar maken moet en het volume van de tv altijd op maximum zal staan. net zoals mijn grootmoeder wil ik boeken lezen, maar vergeten wie of wat, en welk personage. voortdurend mezelf herhalen, mekkeren over het geleden leven en afzien, maar niet sterven, nog niet sterven, in ieder geval veel en veel te laat sterven en het bij God altijd beter weten als ik dan toch moet sterven, tot het onverstaanbaar reutelen wordt...

Veel voorkomende

"Veel voorkomende ‘aandachtspunten’ voor spreekoefeningen" is de titel die ik in een Wordbestand tik en onmiddellijk opsla op mijn harde schijf alsof ik wil vermijden dat het geheugen van mijn computer zich gaat gedragen zoals dat in mijn hoofd - als ik niks opschrijf in mijn logboek dan gaat het gewoon 'verloren'; ik heb ooit in een handboek Engels gelezen dat je alleen maar dingen vergeet die je wilt vergeten en bij de start van een nieuw schooljaar zou dat misschien wel eens kunnen kloppen. Ik heb geen zin om dit document op te stellen en bel eerst naar een collega om een probeempje uit te klaren en zucht daarna even als ik toch weer tot dat computerscherm veroordeeld wordt. Ik noteer kort een schema en sla weer op. Mijn mails moest ik nog nakijken. Ik open het elektronisch leerplatform. Acht nieuwe mails. Grmbl, weer een paar vergaderingen bij. Waar is mijn agenda? Telefoon. Mijn schoonvader belt vanuit zijn vakantiehuisje in Westende. Het weer was vandaag schitte...

Oefenen voor Scherpenheuvel

Ik had er eigenlijk niet al te veel tijd voor, maar voor sommige dingen moet je nu eenmaal tijd maken. Een flinke wandeltocht op een godvergeten zondagochtend lijkt misschien niet zo aantrekkelijk, maar het is dat wel. Dat ligt natuurlijk aan het gezelschap van collega's en leerlingen, die samen één doel voor ogen hebben, namelijk in mei naar Scherpenheuvel wandelen en die daarvoor best moeten oefenen. 54 km haspel je immers niet zomaar na elkaar af, dat is een heel eind. De tocht van vandaag was nog maar de helft van wat er ons die dag te wachten staat. Al bij al viel het nog mee, meer dan wat last van een klein blaartje op mijn rechter kleine teen en een wat zeurende rechterlies (alles rechts, zou dat mijn onderontwikkelde kant zijn...) valt er niet te beleven op dit moment. We waren nog maar net vertrokken, degenen die zich overslapen hadden omdat het uur verzet werd of omdat er een ander excuus gold en die daarbij ook nog onbereikbaar bleken (leerlingen én leerkrachten) achterl...