nadat ik een tv- documentaire op pauze
had gezet en de kippen extra eten
en drinken had gegeven om de
doorgedreven vrieskou van de laatste
dagen te overleven (de beestjes zoeken
al meer dan week beschutting in hun hok)
vatte ik een wandeling aan, om alles
wat daarvoor gebeurd was, te vergeten.
op het jaagpad langs het kanaal
had men niets gestrooid en
het was er spiegelglad.
eendjes zwommen tussen het ijs
dat niet bestand was gebleken tegen
binnenschippers met rechte aken.
het kwaken van de watervogels,
was niet mis te verstaan:
zij vroegen het einde van de winter aan
iedereen die hen eten gaf,
iedereen die aan de kade kwam staan.
en ik dacht, nu hoef ik toch niet te schrijven
hoe gevaarlijk het is om hier op je gezicht te gaan.
ik nam een bospad, weg van het kanaal, dat
kronkelig tussen de bomen en de venen door
even duidelijk was en daarna weer verdween.
het was er niet minder gevaarlijk, ook niet meer,
en toch leek het alsof ik er veilig de grond op kon gaan.
had gezet en de kippen extra eten
en drinken had gegeven om de
doorgedreven vrieskou van de laatste
dagen te overleven (de beestjes zoeken
al meer dan week beschutting in hun hok)
vatte ik een wandeling aan, om alles
wat daarvoor gebeurd was, te vergeten.
op het jaagpad langs het kanaal
had men niets gestrooid en
het was er spiegelglad.
eendjes zwommen tussen het ijs
dat niet bestand was gebleken tegen
binnenschippers met rechte aken.
het kwaken van de watervogels,
was niet mis te verstaan:
zij vroegen het einde van de winter aan
iedereen die hen eten gaf,
iedereen die aan de kade kwam staan.
en ik dacht, nu hoef ik toch niet te schrijven
hoe gevaarlijk het is om hier op je gezicht te gaan.
ik nam een bospad, weg van het kanaal, dat
kronkelig tussen de bomen en de venen door
even duidelijk was en daarna weer verdween.
het was er niet minder gevaarlijk, ook niet meer,
en toch leek het alsof ik er veilig de grond op kon gaan.
Reacties
Een reactie posten