Doorgaan naar hoofdcontent

Peggy Guggenheim


De Romereis moest een soort verademing worden. Ik had een erg hectische tijd achter de rug, niet alleen omwille van emotionele omwentelingen, maar ook gewoon omdat het gigantisch druk was op school. Erg veel veel werk was er misschien niet, maar het liep allemaal zo door elkaar dat ik per dag minstens een uur of anderhalf uur bezig was met het organiseren van mondelinge examens, ophalen van proefwerken, voorbereiden van de Romereis en het geven van lessen en vervangopdrachten. Drie weken voor de vakantie had ik een goeie 'klets' opgescharreld ergens en met die hele poespas geraakte ik niet goed van die verkoudheid af. Thuis blijven was geen optie. Het zou het er alleen maar complexer op gemaakt hebben. Vlak voor ik naar Italië vertrok, ben ik dan toch naar de dokter geweest om te vragen of het kwaad kon dat ik op reis zou gaan. Hij schreef me een kleine cortisonekuur voor die zowel goed was tegen de verkoudheid als tegen mijn pollenallergie. Vier keer vroeg hij of ik geen oorpijn had. Na de vierde keer dacht ik echt wel dat hij misschien oud aan het worden was, want na de eerste keer had ik al duidelijk gezegd dat ik geen oorpijn had en ook niet had gehad. Vreemd dacht ik toen. Al merkte ik na twee dagen Romereis waarom hij het toch telkens opnieuw gevraagd had. Miljaar, het was geleden van toen ik kind was dat ik oorpijn had gehad en ik was vergeten dat zoiets echt wel vervelend was. In Montecatini kocht ik dan maar wat oordruppels. In Assissi na die fameuze hoestbui ook nog maar wat hoestsiroop. Ik was mijn lichaam aan het kapotkrijgen, vreesde ik op een bepaald moment.
Normaal gezien crash ik voor het eerst in Rome en moet ik daar een keer rond een uur of acht in mijn bed kruipen. Deze keer was het al zo ver in Montecatini. Net op het moment dat Christa voor het eerst haar gitaar bovenhaalde. Dat is normaal gezien ook mijn moment. Zingen enzo. Dat doe ik graag. Nu ben ik bij het gekweel van de leerlingen in slaap gedonderd. De dag erop werd ik zelfs wakker in de lobby... Blijkbaar was ik tussen al het getater en het gegieber van die meisjes in de zeteltjes er toch in geslaagd om een knapje te uilen. Ik had mijn slaapritme niet meer onder controle.
Enfin dat allemaal om te zeggen dat het deze keer niet zo goed ging omwille van mijn gezondheid, maar ik hoop dat de leerlingen er niet veel van gemerkt hebben. Ik moest wat meer rusten dan anders en kon niet de hele tijd blijven geven, zoals anders. Gelukkig hadden we Pieterjan mee die dat wel gedaan heeft. Man, wat een energie had die kerel.

De laatste dag gaan we traditioneel naar Venetië. En dat is de carnavalstad, dus spoorden we de leerlingen aan om zich allemaal te verkleden. Het thema dat ze zelf hadden gekozen was 'marginaal'. Het was dus hun eigen schuld dat we zoveel bekijks hadden en dat al die Japanners met ons op de foto wilden. Eén van de meisjes had mijn haren helemaal ingevlochten. Dat vond ze marginaal, mijn T-shirt met het opschrift 'Gigolo Latino. First night free', was blijkbaar niet voldoende.
Toegegeven, ik had me niet helemaal 'gegeven', omdat ik eindelijk de Peggy Guggenheimcollectie in Venetië eens wou bekijken. Voor de derde keer was ik in Venetië en deze keer wilde ik het niet nog eens links laten liggen. Met dat speciale kapsel werd ik wat bekeken alsof ik deel van de collectie was, maar uiteindelijk viel het nog mee.
Ik voelde me heerlijk vrij. En dat kapsel zorgde ervoor dat de dingen die ik deed sowieso al aanvaard werden, zie die rare, dat moet zeker een kunstenaar zijn (gniffel gniffel). De vrouw bij wie ik sensueel het grashalmpje uit de haren plukte (vraag me niet waar, wat en hoe ze dat gras had opgescharreld), reageerde zelfs helemaal niet geschokt of aangedaan. Zoiets kan en mag blijkbaar in een museum voor moderne kunst door een vreemd uitziende kerel. Ze liet het zo maar gebeuren. Jammer dat ik het woord 'Dank je' in haar taal niet echt verstond, ik wist niet eens welke taal het was.

De rest van de Venetiëtijd heb ik aan een kanaaltje in de zon een boek gelezen bij een heerlijke koffie die me veel te veel geld gekost heeft.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een ringetje

Dat Martine bij haar oude moeder terecht kon nadat Erik haar het huis uitzette, kwam de familie goed uit. Zo was er steeds iemand in huis om het negenentachtig jaar oude mensje te verzorgen en moesten ze geen geld spenderen aan bejaardenhulp.    “Als ik kost en inwoon kan krijgen,” zei ze op de familievergadering, “dan betekent dat heel veel voor mij.”   In haar herinneringen zag ze hoe haar moeder vijftig jaar geleden in de woonkamer stond. Ze droeg een blauwe bloemenjurk en had krullen in het haar. Haar zes jaar oude ogen staarden als een ekster naar het ringetje met een briljant en naar het bijpassende dunne gouden kettinkje met ovalen hangertje. De randen van dat hangertje waren bezet met diamantjes en ook in het midden blonk een diamantje. Concentrisch rond dat middelste steentje waaierde een reliëf van slanke jugendstil blaadjes uit. De oorbellen hadden een grote blauwe saffier in het midden.   Op het zolderkamertje van Armand, haar enige broer en kakkenestje, had ze nog ni

afgeknipte handschoenen

met afgeknipte handschoenen - ze rafelen en de draadjes kriebelen tussen mijn vingers - werk ik met een scherm voor mijn neus aan wat ik straks zal moeten uitprinten of met opmerkingen terugsturen. ondertussen wordt het dak geïsoleerd en elke buitenmuur volgespoten met plastic bolletjes - niet speciaal voor mij, ik wikkel mezelf graag in dekens, draag laag over laag op mijn lijf, lees een boek in de stoffigste hoek van dit vochtige huis. maar ik leef hier niet zonder hun twee, dus behoor ik te plannen en te verbeteren met halfwassen handschoenen om mijn tere boekhoudersvingers, die op een toetsenbord thuis horen, geen blote en vereelte buitenhanden om de steel van een spade geklemd. werken aan toekomst, steeds meer toekomst. wearing fingerless knit gloves - they have freyed a bit and the short threads tickle me whenever I touch my face - I work with my nose close to a computerscreen on something I will have to print lateron or send back with

In den beginne

  in den beginne zagen we een onbestemd zwarte vlakte rondom ons  maar alsof het slechts een zwarte doek betrof die dun gesleten het eeuwige licht erachter doorgaf - sterren in een pikzwarte hemel -  werd lichtjes licht rondom ons    we proefden sindsdien de kolenduisternis en een doffe dreunende bas ontstemd door het schrille geluid van elke ontwakende zon droomden we van heldere vlammen, van zwijgzaam vuur dat onze leden in lichterlaaie zet   en de droom leidde haar eigen leven en leefde   we gaven de assen op onze tong aan elkaar door onze vingertoppen reikten fluitend naar elkaar alsof het lichamen waren die versmolten in knallende naar binnen gekeerde orgasmes imploderende dansende dansers   iemand ving dit alles, filterde en componeerde  aan een opengeklapte buffetpiano